Zondag 12 Juni: Fort Louisbourg

We ontwaken in stilte op de river Ryan campground, soort van kamperen bij de boer, maar dan zijn wij ook nog eens de enige gasten, zoals vaker deze vakantie. Alhoewel…….. iets later komt er een nieuwe camper de camping oprijden, dus het gaat nog iets worden met het toeristenseizoen.

Gisteren gedoucht in het douchegebouw, ofwel het “comfort station” zoals ze dat hier noemen. Een piepklein houten gebouwtje met een douche en een toilet. Alles net fris en fruitig geverfd.  Wel bijzonder, ze verven gewoon over alles heen, nix schuren of plamuren, gewoon verven en het ziet er weer als nieuw uit. En t werkt, lekker gedoucht!

Als eerste rijden we terug naar de stad Sydney, dat vinden we toch wel bijzonder om dan hier in Canada in Sydney te zijn terwijl we eerder al een keer in het “echte” Sydney in Australië waren. We verwachten er heel wat van, maar op zondagochtend om half 11 is het vooral stil en leeg. Er wonen zo’n 30.000 mensen in het stadje maar wij zien er niet veel. We parkeren de camper bij de cruiseterminal, daar is een mooi wandelpad langs het water en staat er een 18 meter hoge viool, welke een ode is aan de grote Keltische gemeenschap die op Cape Breton woont. Het VVV kantoor ernaast is ook open en ze vraagt ons hoeveel dagen/weken we hier op cape breton gaan blijven. Ze wil heel graag heel veel vertellen. Da’s helaas nog maar 1 dagje zeggen wij. Tja da’s wat beperkt. Ze wil zo graag van alles vertellen over haar eiland. We vragen of Fortress Louisburg leuk is en gelijk vertelt ze enthousiast dat we in het trein museum, in het stadje en in het fort wel dagen kunnen doorbrengen.

Voor we verder gaan bellen we nog even met thuis, mijn zus is vandaag jarig, dus we bellen om te feliciteren en even bij te kletsen.  Altijd fijn. We rijden dan verder (30 km) naar Fort Louisbourg. Eerst rijden we door het dorpje Louisbourg zelf, daar staan oudere houten huizen en is t kleine spoor museum. Vanuit het dorp zelf maken we nog een extra rit naar de vuurtoren. Daar hebben we een prachtig uitzicht over de kustlijn met de atlantische oceaan die beukt op de stenen en natuurlijk de befaamde vuurtoren. Net voorbij het dorp zelf ligt de nagebouwde vesting van Fortress Louisbourg. Het origineel fort met alle gebouwen daaromheen stamt uit de 18e eeuw. Het was een vissershaven maar vooral een Franse militaire basis. De enclave was er zo’n 50 jaar en is daarna totaal vernield in militaire gevechten. De gebouwen die we nu zien, inclusief tuintje en straten zijn in de vorige eeuw opnieuw herbouwd. We wandelen over het grote complex. We komen in de huizen van de hoge heren, de barakken waar de soldaten verbleven, maar ook de gewone huizen van vissers zijn helemaal nagebouwd. Er lopen ook wat vrijwilligers rond, die verhalen vertellen alsof ze zelf daar echt wonen. Altijd leuk, die vrijwilligers zijn zo gedreven in hun rol. Om 13 uur is er een musket schiet demonstratie, maar helaas zijn de heren zo fanatiek dat ze niet kunnen wachten. We zijn nog onderweg naar het plein als we om 5 voor één al wat schoten horen. Als we om 2 over één aankomen (oké ….ietsje te laat) is de demonstratie helaas al weer voorbij……. Ze konden kennelijk niet wachten met het schieten. 

Na een uurtje of 2 vinden we het wel genoeg cultuur voor vandaag en gaan terug naar de camper om een boterhammetje te eten. Het is tijd om weer richting het zuiden te rijden. Het maakt niet precies hoever. Gezien het vandaag nog zonnig is en morgen volgens de voorspelling weer grijs zijn bedenken we dat we niet de verdere middag meer helemaal in de bus willen zitten. We rijden zo’n 150 km richting het zuiden langs het Bras d’or lake, een heel groot binnenmeer (we rijden zo’n 80 km langs de oostkant van het meer) wat onder Unesco valt. Marian vind nog een mooie provincial park campground net voor St. Peter’s aan de onderzijde van het meer. We krijgen het hoogste gelegen plekje met een prachtig uitzicht over het meer aan de ene kant en wat verderop de doorgang naar de oceaan. Heerlijk in het zonnetje genieten we van het uitzicht. Een brutale, bolle eekhoorn waagt zich tot op 3 meter van ons en zoekt in het gras naar eventuele achtergebleven lekkere dingen. Leuk om te zien.