Maandag 4 maart Moshi

Maandag 4  maart Moshi
Vandaag blijven we in de stad en gaan we winkelen. Of iets wat er op lijkt.... Het zijn namelijk niet echt winkels te noemen, meer kraampjes van afvalhout en pijpjes met planken aan de muur. Ook is het voor ons niet altijd duidelijk wat ze verkopen. De produkten zijn soms totaal anders dan bijons. Bijvoorbeeld gestripte geit in een kraam langs de weg of stenen die zwangere vrouwen eten voor de extra mineralen. De enkele souvinierswinkel valt wel op. Maar wij als blanke vallen zoiezo op. Het is een niet toeristisch stadje in het noorden van het land en als ik nu op straat kijk ben ik de enige blanke. Maar onze enkele woorden Swahilli's toveren breede glimlachen op de gezichten. De bevolking is erg vriendelijk en behulpzaam. Dus ook al hebben wij totaal een andere kleur, we voelen ons veilig hier.
Er zijn enkele wat westerse gelegenheden in de stad waar het plots wel wit van de mensen ziet. Bijvoorbeeld de italiaan, waar we al enkele keren hebben gegeten. En de coffee lounge waar we vanmiddag hebben gelunchd. Nog zoiets raars. Ze verbouwen hier een van de betere koffie soorten van de wereld, maar een Tanziaan drinkt zelf geen koffie maar thee.

Na de lunch worden we opgehaald door taxichauffeur Isa en gaan we naar het project de school voor de gehandicapten kinderen en halen Henny en de 3 juffrouwen van de school op. We gaan op huisbezoek bij 3gezinnen van de kinderen. We kopen nog wat waren in om cadeau te geven.
Het is heel apart om bij de mensen thuis te komen. We worden hartelijk ontvangen en de vaders en moeders zijn erg blij met de opvang van hun gehandicapt kind. Hun dankbaarheid is groot. Ze wonen in eenvoudige huizen, 2 van de 3 hebben zelfs enkele meubels en wat grond om te verbouwen. De laatse wonen in een 1 kamerwoning met vieren en hebben niet genoeg te eten zelfs. Dus ook hier is er duidelijk verschil. Wij brengen rijst en suiker, de gezinnen zijn erg blij met de gift. Voor de kinderen ballonnen, koekjes en lolly's, ook een groot succes. Maar helaas is alles maar een druppel op een gloeiende plaat. Het is niet anders.

Umoja project doet goed werk hier, anders vielen de gehandicapten kinderen hier echt buiten de boot en werden alleen binnenshuis gehouden. Nu hebben zij ook een kans om de wereld te ontdekken.  En hopelijk krijgen ook zij een plek in de maatschappij in de toekomst.

De avond brengen we met een groot gezelschap door in een ander hotel buiten de stad. Chantal ( een van de mbo- v stagiaires) is jarig. Dit wordt gevierd met een aantal werknemers van de school en de kliniek. We eten samen het diner en daarna komt er een taart op tafel ( gebracht door de hoge baas van alle klinieken) .Zo groot en mooi hebben wij ze in Nederland nooit gezien. Het is een taart in de vorm van een handtas, en dat op waren grote. Daar kan je een hele straat van laten eten. Er wordt ook gezongen in het Swahilli's, ook wel apart.
Wederom weer een ervaring rijker.