zaterdag 4 juni. Van Waterton naar St Mary, USA.

Zaterdag 4 Juni Van Waterton, Canada naar St Mary USA.
Vandaag gaan we de grens over  naar Montana, USA. De hele route is zo'n 100 km dus we hebben alle tijd. Voor we wegrijden lopen we nog even naar de huiswaterval van de camping, klauteren naar het uitkijkpunt en maken weer een heleboel foto's. Dan op weg naar de USA. Maar niet voordat we nog even stoppen bij de afslag naar het dorp. Wat een fantastisch uitzicht, de overgang van prairie, naar wetlands, naar de bergen. We zijn het er samen over eens: dit kun je niet laten zien met een foto, dit moet "real time". Wij vinden Waterton echt geweldig en hopen hier ooit nog eens terug te komen. We gaan verder over de Chief Mountain Highway en komen bij de grens naar de USA: paspoorten inleveren, vragen beantwoorden, fingerprints, irisscans en 12 dollar entree betalen voor nog een visum. Het zijn niet de snelste douaniers maar uiteindelijk komen we er. Wij rijden door tot St Mary waar we de tank weer volgooien (benzine is hier aanmerkelijk goedkoper) en gaan de naar de St Mary Campground van het nationale park. Geen voorzieningen, maar onze camper kan wel een nachtje zonder. We rijden zo'n 15 km de "going to the sun road" op. Dit is een prachtige weg dwars door het Glaciers National Park. Helaas kun en mag je de weg niet verder op met een grote camper. De weg is sowieso nog niet helemaal open omdat er boven op de pas nog meer dan 3 meter sneeuw ligt. Bij het verste punt, bij een mooi bergmeer, parkeren we de camper, halen onze stoeltjes eruit en gaan lekker zitten genieten.  Wat een rust.
Na een uurtje rijden we weer terug richting St Mary, en een km of 5 voor de camping zien we een beer: een Grizzly deze keer. Wauw, nog nooit gezien. Mooi hoor.
Omdat het nog redelijk vroeg is (rond 5 uur) rijden we nog een andere weg de bergen in naar Many Glaciers. We rijden over een weg richting de met gletsjers bedekte bergen, langs een snel stromende rivier en een stuwmeer. Op het eind ligt een camping en 3 huisjes bij een schitterende waterval. In Europa zou het een geweldige attractie zijn, hier heeft het niet eens een naam. Na een korte wandeling rijden we weer terug. We kijken goed om ons heen of we niet meer beren zien. Maar we zien iets totaal onverwachts: een grote eland met een heel kleintje steken op 20 meter voor ons de weg over en steken dan samen de ondiepe maar snel stromende rivier over. Het kleintje heeft er zichtbaar moeite mee, maar samen bereiken ze de overkant, de kleine drinkt wat bij de moeder en samen verdwijnen ze in het bos? Wat een geluk dat wij hier net, nu op dit moment waren. Zo bijzonder om te mogen zien. We zijn er allebei stil van. Op de terugweg stoppen we nog bij het visitorcentre want we weten inmiddels dat ze hier ook buiten WiFi hebben. We zetten wat nieuwe foto's op de site. Op de camping gaan we taco's maken. Zullen we binnen of buiten eten? Gezien er nogal wat muggen zijn besluiten we maar binnen te eten.  Eeeeh goede keus want als we even later bezig zijn met koken loopt er een rode vos langs de campingtafel. Absurd hoor. Waarschijnlijk was die vos net zo verbaasd om ons te zien als wij hem. Wat een dierrijke dag zo.